Veranderen of ontwikkelen?

Afgelopen weekend had ik een gesprek met een lerares van de basisschool. Volgend jaar, vertelde ze mij, zal herinneringswaardig voor haar zijn: dan wordt ze 60 en staat ze ook 40 jaar voor de klas. Natuurlijk is er veel veranderd sinds 1977, toen ze begon op een kneuterig dorpschooltje in Vorden. Maar de kinderen, zo bekende ze, zijn dat in wezen niet. Haar intenties evenmin. Nog steeds interesseert kennis overdragen haar nog het minste. “Wat ik vooral wil, is bijdragen aan de groei van kinderen. Want dat is het mooiste: meemaken hoe hun persoonlijkheid vorm krijgt en steeds meer tot bloei komt. Ik verander hen niet. Verre van. Zij ontwikkelen zichzelf, aan de hand van alles dat hen wordt aangereikt. Daar ben ik maar een schakeltje in. ”

Die woorden, dacht ik later thuis, zijn ontzettend waar. En ze zijn van meer betekenis dan zo op het eerste gezicht lijkt. Vaak ben ik beroepshalve betrokken bij processen in organisaties. Die processen worden vaak verandertrajecten genoemd. En bij verandertrajecten horen veranderplannen, hoort een veranderaanpak, verandercommunicatie, en veranderspecialisten. Dat woord veranderen stuit me al jaren tegen de borst. De lerares van de basisschool herinnerde mij eraan waarom.

Organisaties bestaan niet. Het zijn verzamelingen van mensen die een doel met elkaar delen en daar afspraken met elkaar over hebben gemaakt. Organisaties zijn altijd in beweging. Want mensen zijn altijd in beweging. Soms door toedoen van lieden die beweging welbewust proberen te richten en te regisseren, vaker gewoon omdat niets ooit stilstaat. Die beweging is geen verandering. Verandering draagt de associatie in zich met een breuk in een geschiedenis. Verandering is afwijzing. Zoals het was, was het niet goed. Dat het zijn mensen. Dus waren mensen niet goed. Maar mensen zijn niet goed of fout. Zo’n kwalificatie is contextgebonden. Medewerkers doen wat hen goed lijkt. Hun intentie is positief. Ze richten zich op de afspraken die in hun organisatie over samen werken zijn gemaakt. Die afspraken zijn anno 2017 anders dan pakweg 30 jaar geleden. Maar ze zijn niet veranderd. Ze zijn meegegroeid met wat mensen ervan verwachtten, zelfs al worden ze van het ene op het andere moment herzien. Die voortdurende beweging heet ontwikkeling. Ontwikkeling is geen afwijzing maar een vanzelfsprekend en natuurlijk proces dat zich iedere dag, iedere minuut voltrekt in alles wat leeft. Want niets dat leeft, staat wezenlijk stil. Ontwikkeling doet recht aan wat was en zijn waarde had in een tijd die voorbij is. Ontwikkeling impliceert dat wat was herkenbaar wordt in wat is. Zo krijgt geschiedenis betekenis.

Veranderen of ontwikkelen… het is geen fijnproeverij voor taalpuristen. Want woorden doen ertoe. Laatst zei een directeur ten overstaan van een zaal vol medewerkers: “Ik zal het zo simpel mogelijk uitleggen”. Het kwam die middag niet meer goed. Juf Ina herinnerde me aan de waarde van het woord. Ze zei: “Ik ben in al die 40 jaar niet echt veranderd, Artwin. Maar ik heb wel een enorme ontwikkeling doorgemaakt.” Ik hoop dat ze een mooi jubileumfeest heeft.

Veranderen of ontwikkelen?

Afgelopen weekend had ik een gesprek met een lerares van de basisschool. Volgend jaar, vertelde ze mij, zal herinneringswaardig voor haar zijn: dan wordt ze 60 en staat ze ook 40 jaar voor de klas. Natuurlijk is er veel veranderd sinds 1977, toen ze begon op een kneuterig dorpschooltje in Vorden. Maar de kinderen, zo bekende ze, zijn dat in wezen niet. Haar intenties evenmin. Nog steeds interesseert kennis overdragen haar nog het minste. “Wat ik vooral wil, is bijdragen aan de groei van kinderen. Want dat is het mooiste: meemaken hoe hun persoonlijkheid vorm krijgt en steeds meer tot bloei komt. Ik verander hen niet. Verre van. Zij ontwikkelen zichzelf, aan de hand van alles dat hen wordt aangereikt. Daar ben ik maar een schakeltje in. ”

Die woorden, dacht ik later thuis, zijn ontzettend waar. En ze zijn van meer betekenis dan zo op het eerste gezicht lijkt. Vaak ben ik beroepshalve betrokken bij processen in organisaties. Die processen worden vaak verandertrajecten genoemd. En bij verandertrajecten horen veranderplannen, hoort een veranderaanpak, verandercommunicatie, en veranderspecialisten. Dat woord veranderen stuit me al jaren tegen de borst. De lerares van de basisschool herinnerde mij eraan waarom.

Organisaties bestaan niet. Het zijn verzamelingen van mensen die een doel met elkaar delen en daar afspraken met elkaar over hebben gemaakt. Organisaties zijn altijd in beweging. Want mensen zijn altijd in beweging. Soms door toedoen van lieden die beweging welbewust proberen te richten en te regisseren, vaker gewoon omdat niets ooit stilstaat. Die beweging is geen verandering. Verandering draagt de associatie in zich met een breuk in een geschiedenis. Verandering is afwijzing. Zoals het was, was het niet goed. Dat het zijn mensen. Dus waren mensen niet goed. Maar mensen zijn niet goed of fout. Zo’n kwalificatie is contextgebonden. Medewerkers doen wat hen goed lijkt. Hun intentie is positief. Ze richten zich op de afspraken die in hun organisatie over samen werken zijn gemaakt. Die afspraken zijn anno 2017 anders dan pakweg 30 jaar geleden. Maar ze zijn niet veranderd. Ze zijn meegegroeid met wat mensen ervan verwachtten, zelfs al worden ze van het ene op het andere moment herzien. Die voortdurende beweging heet ontwikkeling. Ontwikkeling is geen afwijzing maar een vanzelfsprekend en natuurlijk proces dat zich iedere dag, iedere minuut voltrekt in alles wat leeft. Want niets dat leeft, staat wezenlijk stil. Ontwikkeling doet recht aan wat was en zijn waarde had in een tijd die voorbij is. Ontwikkeling impliceert dat wat was herkenbaar wordt in wat is. Zo krijgt geschiedenis betekenis.

Veranderen of ontwikkelen… het is geen fijnproeverij voor taalpuristen. Want woorden doen ertoe. Laatst zei een directeur ten overstaan van een zaal vol medewerkers: “Ik zal het zo simpel mogelijk uitleggen”. Het kwam die middag niet meer goed. Juf Ina herinnerde me aan de waarde van het woord. Ze zei: “Ik ben in al die 40 jaar niet echt veranderd, Artwin. Maar ik heb wel een enorme ontwikkeling doorgemaakt.” Ik hoop dat ze een mooi jubileumfeest heeft.

Veranderen of ontwikkelen?

Afgelopen weekend had ik een gesprek met een lerares van de basisschool. Volgend jaar, vertelde ze mij, zal herinneringswaardig voor haar zijn: dan wordt ze 60 en staat ze ook 40 jaar voor de klas. Natuurlijk is er veel veranderd sinds 1977, toen ze begon op een kneuterig dorpschooltje in Vorden. Maar de kinderen, zo bekende ze, zijn dat in wezen niet. Haar intenties evenmin. Nog steeds interesseert kennis overdragen haar nog het minste. “Wat ik vooral wil, is bijdragen aan de groei van kinderen. Want dat is het mooiste: meemaken hoe hun persoonlijkheid vorm krijgt en steeds meer tot bloei komt. Ik verander hen niet. Verre van. Zij ontwikkelen zichzelf, aan de hand van alles dat hen wordt aangereikt. Daar ben ik maar een schakeltje in. ”

Die woorden, dacht ik later thuis, zijn ontzettend waar. En ze zijn van meer betekenis dan zo op het eerste gezicht lijkt. Vaak ben ik beroepshalve betrokken bij processen in organisaties. Die processen worden vaak verandertrajecten genoemd. En bij verandertrajecten horen veranderplannen, hoort een veranderaanpak, verandercommunicatie, en veranderspecialisten. Dat woord veranderen stuit me al jaren tegen de borst. De lerares van de basisschool herinnerde mij eraan waarom.

Organisaties bestaan niet. Het zijn verzamelingen van mensen die een doel met elkaar delen en daar afspraken met elkaar over hebben gemaakt. Organisaties zijn altijd in beweging. Want mensen zijn altijd in beweging. Soms door toedoen van lieden die beweging welbewust proberen te richten en te regisseren, vaker gewoon omdat niets ooit stilstaat. Die beweging is geen verandering. Verandering draagt de associatie in zich met een breuk in een geschiedenis. Verandering is afwijzing. Zoals het was, was het niet goed. Dat het zijn mensen. Dus waren mensen niet goed. Maar mensen zijn niet goed of fout. Zo’n kwalificatie is contextgebonden. Medewerkers doen wat hen goed lijkt. Hun intentie is positief. Ze richten zich op de afspraken die in hun organisatie over samen werken zijn gemaakt. Die afspraken zijn anno 2017 anders dan pakweg 30 jaar geleden. Maar ze zijn niet veranderd. Ze zijn meegegroeid met wat mensen ervan verwachtten, zelfs al worden ze van het ene op het andere moment herzien. Die voortdurende beweging heet ontwikkeling. Ontwikkeling is geen afwijzing maar een vanzelfsprekend en natuurlijk proces dat zich iedere dag, iedere minuut voltrekt in alles wat leeft. Want niets dat leeft, staat wezenlijk stil. Ontwikkeling doet recht aan wat was en zijn waarde had in een tijd die voorbij is. Ontwikkeling impliceert dat wat was herkenbaar wordt in wat is. Zo krijgt geschiedenis betekenis.

Veranderen of ontwikkelen… het is geen fijnproeverij voor taalpuristen. Want woorden doen ertoe. Laatst zei een directeur ten overstaan van een zaal vol medewerkers: “Ik zal het zo simpel mogelijk uitleggen”. Het kwam die middag niet meer goed. Juf Ina herinnerde me aan de waarde van het woord. Ze zei: “Ik ben in al die 40 jaar niet echt veranderd, Artwin. Maar ik heb wel een enorme ontwikkeling doorgemaakt.” Ik hoop dat ze een mooi jubileumfeest heeft.

Veranderen of ontwikkelen?

Afgelopen weekend had ik een gesprek met een lerares van de basisschool. Volgend jaar, vertelde ze mij, zal herinneringswaardig voor haar zijn: dan wordt ze 60 en staat ze ook 40 jaar voor de klas. Natuurlijk is er veel veranderd sinds 1977, toen ze begon op een kneuterig dorpschooltje in Vorden. Maar de kinderen, zo bekende ze, zijn dat in wezen niet. Haar intenties evenmin. Nog steeds interesseert kennis overdragen haar nog het minste. “Wat ik vooral wil, is bijdragen aan de groei van kinderen. Want dat is het mooiste: meemaken hoe hun persoonlijkheid vorm krijgt en steeds meer tot bloei komt. Ik verander hen niet. Verre van. Zij ontwikkelen zichzelf, aan de hand van alles dat hen wordt aangereikt. Daar ben ik maar een schakeltje in. ”

Die woorden, dacht ik later thuis, zijn ontzettend waar. En ze zijn van meer betekenis dan zo op het eerste gezicht lijkt. Vaak ben ik beroepshalve betrokken bij processen in organisaties. Die processen worden vaak verandertrajecten genoemd. En bij verandertrajecten horen veranderplannen, hoort een veranderaanpak, verandercommunicatie, en veranderspecialisten. Dat woord veranderen stuit me al jaren tegen de borst. De lerares van de basisschool herinnerde mij eraan waarom.

Organisaties bestaan niet. Het zijn verzamelingen van mensen die een doel met elkaar delen en daar afspraken met elkaar over hebben gemaakt. Organisaties zijn altijd in beweging. Want mensen zijn altijd in beweging. Soms door toedoen van lieden die beweging welbewust proberen te richten en te regisseren, vaker gewoon omdat niets ooit stilstaat. Die beweging is geen verandering. Verandering draagt de associatie in zich met een breuk in een geschiedenis. Verandering is afwijzing. Zoals het was, was het niet goed. Dat het zijn mensen. Dus waren mensen niet goed. Maar mensen zijn niet goed of fout. Zo’n kwalificatie is contextgebonden. Medewerkers doen wat hen goed lijkt. Hun intentie is positief. Ze richten zich op de afspraken die in hun organisatie over samen werken zijn gemaakt. Die afspraken zijn anno 2017 anders dan pakweg 30 jaar geleden. Maar ze zijn niet veranderd. Ze zijn meegegroeid met wat mensen ervan verwachtten, zelfs al worden ze van het ene op het andere moment herzien. Die voortdurende beweging heet ontwikkeling. Ontwikkeling is geen afwijzing maar een vanzelfsprekend en natuurlijk proces dat zich iedere dag, iedere minuut voltrekt in alles wat leeft. Want niets dat leeft, staat wezenlijk stil. Ontwikkeling doet recht aan wat was en zijn waarde had in een tijd die voorbij is. Ontwikkeling impliceert dat wat was herkenbaar wordt in wat is. Zo krijgt geschiedenis betekenis.

Veranderen of ontwikkelen… het is geen fijnproeverij voor taalpuristen. Want woorden doen ertoe. Laatst zei een directeur ten overstaan van een zaal vol medewerkers: “Ik zal het zo simpel mogelijk uitleggen”. Het kwam die middag niet meer goed. Juf Ina herinnerde me aan de waarde van het woord. Ze zei: “Ik ben in al die 40 jaar niet echt veranderd, Artwin. Maar ik heb wel een enorme ontwikkeling doorgemaakt.” Ik hoop dat ze een mooi jubileumfeest heeft.