KvK 70456119 - BTW NL001854357898 - Beijerplaats 3 6811 BG Arnhem - info@lieverluisteren.nl -
NL87 SNSB 0772 7836 24
Liever luisteren
Vaak staat op maandagavond Johan Derksen bij mij aan. Ik luister graag naar hem. Ook naar andere mensen trouwens voor wie de wereld eigenlijk nooit onzekerheden kent; voor wie twijfel een teken van zwakte is, een trieste karakterfout die je uitsluit van het corps der grote geesten. Wat moet het in hun gezelschap mooi zijn… Het Nederlandse voetbal, zo betoogde Derksen, heeft slechts twee unieke grootheden voortgebracht: Johan Cruijff en Willem van Hanegem. En niet alleen vanwege hun magistrale inzicht, fluwelen techniek en gebrek aan twijfel. Nee, zij bedien(d)en zich ook altijd van uiterst zinnige teksten. “Ik heb dat met vrijwel niemand”, bekende hij. “Maar ik luister graag naar Willem. En ik ben het eigenlijk altijd met hem eens.”
Johan is een komiek. Maar dit was volstrekt gemeend. En eigenlijk onbedoeld veel vermakelijker dan hij zelf ooit met opzet zou kunnen zijn. Luisteren blijkt voor hem vooral een speurtocht naar teksten die de vertrouwde geur van zijn eigen nest ademen. De lekkere lucht van houvast. Een zoektocht naar het eigen gelijk. En dat snap ik. Maar voor mij is luisteren dat op voorhand nooit. Echt luisteren is je eigen luxaflex optrekken, en je openen voor het onvermoede. Luisteren is ook alles dat jezelf bent parkeren. En de ander helpen om tot zijn verhaal te komen. Echt luisteren is toegewijd aandacht geven en gaat niet over jezelf. Juist niet over jezelf.
Ik voer deze weken erg veel gesprekken met begeleiders: collega’s die dagelijks werken met mensen met een verstandelijke beperking en hun ouders. Dat werk kan je niet alleen. Samen optrekken is pure noodzaak. Dat lukt alleen als je luistert. En daar ook bereid toe bent. Luisteren naar wat cliënten en hun ouders eigenlijk willen. Want woorden zeggen vaak niet wat iemand bedoelt. En luisteren naar wat collega’s in hun contact met jou nodig hebben. Dat gaat heel vaak goed. Luisteren is een krachtige verbinder. Maar net zo vaak gaat het mis. Om allerlei redenen. Maar het meeste omdat iemand het niet eens zijn met hoe een ander werkt of zich gedraagt en dat niet durft te zeggen, bang om het onderspit in de discussie te delven of - vaker nog – bang om de lieve vrede te verstoren en zo de relatie te verpesten. Dan sluipt haast ongemerkt onvrede in een team. Praten mensen niet meer met elkaar maar over elkaar. Voelen zij zich onveilig in elkaars gezelschap. En is werken niet meer leuk. Kortom: luisteren is spannend, want het resultaat is onvoorspelbaar. Maar luisteren is ook heel hard nodig om samenwerken gezond te houden.
Johan luistert als zelflegitimering. Het is nog maar de vraag of hij Willem wel goed begrijpt. Willem, die stoïcijns in zijn dug out aan zijn sigaretje placht te trekken, meewarig de druk langs de zijlijn gebarende collega-coaches observerend. Willem, die altijd meer lijkt te denken dan hij aan zijn omgeving prijsgeeft. Een man van weinig woorden. Niet zoals Johan. Ik denk dat Willem liever luistert.
Artwin Nuhn
Mon, 01 May
Liever luisteren
Vaak staat op maandagavond Johan Derksen bij mij aan. Ik luister graag naar hem. Ook naar andere mensen trouwens voor wie de wereld eigenlijk nooit onzekerheden kent; voor wie twijfel een teken van zwakte is, een trieste karakterfout die je uitsluit van het corps der grote geesten. Wat moet het in hun gezelschap mooi zijn… Het Nederlandse voetbal, zo betoogde Derksen, heeft slechts twee unieke grootheden voortgebracht: Johan Cruijff en Willem van Hanegem. En niet alleen vanwege hun magistrale inzicht, fluwelen techniek en gebrek aan twijfel. Nee, zij bedien(d)en zich ook altijd van uiterst zinnige teksten. “Ik heb dat met vrijwel niemand”, bekende hij. “Maar ik luister graag naar Willem. En ik ben het eigenlijk altijd met hem eens.”
Johan is een komiek. Maar dit was volstrekt gemeend. En eigenlijk onbedoeld veel vermakelijker dan hij zelf ooit met opzet zou kunnen zijn. Luisteren blijkt voor hem vooral een speurtocht naar teksten die de vertrouwde geur van zijn eigen nest ademen. De lekkere lucht van houvast. Een zoektocht naar het eigen gelijk. En dat snap ik. Maar voor mij is luisteren dat op voorhand nooit. Echt luisteren is je eigen luxaflex optrekken, en je openen voor het onvermoede. Luisteren is ook alles dat jezelf bent parkeren. En de ander helpen om tot zijn verhaal te komen. Echt luisteren is toegewijd aandacht geven en gaat niet over jezelf. Juist niet over jezelf.
Ik voer deze weken erg veel gesprekken met begeleiders: collega’s die dagelijks werken met mensen met een verstandelijke beperking en hun ouders. Dat werk kan je niet alleen. Samen optrekken is pure noodzaak. Dat lukt alleen als je luistert. En daar ook bereid toe bent. Luisteren naar wat cliënten en hun ouders eigenlijk willen. Want woorden zeggen vaak niet wat iemand bedoelt. En luisteren naar wat collega’s in hun contact met jou nodig hebben. Dat gaat heel vaak goed. Luisteren is een krachtige verbinder. Maar net zo vaak gaat het mis. Om allerlei redenen. Maar het meeste omdat iemand het niet eens zijn met hoe een ander werkt of zich gedraagt en dat niet durft te zeggen, bang om het onderspit in de discussie te delven of - vaker nog – bang om de lieve vrede te verstoren en zo de relatie te verpesten. Dan sluipt haast ongemerkt onvrede in een team. Praten mensen niet meer met elkaar maar over elkaar. Voelen zij zich onveilig in elkaars gezelschap. En is werken niet meer leuk. Kortom: luisteren is spannend, want het resultaat is onvoorspelbaar. Maar luisteren is ook heel hard nodig om samenwerken gezond te houden.
Johan luistert als zelflegitimering. Het is nog maar de vraag of hij Willem wel goed begrijpt. Willem, die stoïcijns in zijn dug out aan zijn sigaretje placht te trekken, meewarig de druk langs de zijlijn gebarende collega-coaches observerend. Willem, die altijd meer lijkt te denken dan hij aan zijn omgeving prijsgeeft. Een man van weinig woorden. Niet zoals Johan. Ik denk dat Willem liever luistert.
Artwin Nuhn
Mon, 01 May
Liever luisteren
Vaak staat op maandagavond Johan Derksen bij mij aan. Ik luister graag naar hem. Ook naar andere mensen trouwens voor wie de wereld eigenlijk nooit onzekerheden kent; voor wie twijfel een teken van zwakte is, een trieste karakterfout die je uitsluit van het corps der grote geesten. Wat moet het in hun gezelschap mooi zijn… Het Nederlandse voetbal, zo betoogde Derksen, heeft slechts twee unieke grootheden voortgebracht: Johan Cruijff en Willem van Hanegem. En niet alleen vanwege hun magistrale inzicht, fluwelen techniek en gebrek aan twijfel. Nee, zij bedien(d)en zich ook altijd van uiterst zinnige teksten. “Ik heb dat met vrijwel niemand”, bekende hij. “Maar ik luister graag naar Willem. En ik ben het eigenlijk altijd met hem eens.”
Johan is een komiek. Maar dit was volstrekt gemeend. En eigenlijk onbedoeld veel vermakelijker dan hij zelf ooit met opzet zou kunnen zijn. Luisteren blijkt voor hem vooral een speurtocht naar teksten die de vertrouwde geur van zijn eigen nest ademen. De lekkere lucht van houvast. Een zoektocht naar het eigen gelijk. En dat snap ik. Maar voor mij is luisteren dat op voorhand nooit. Echt luisteren is je eigen luxaflex optrekken, en je openen voor het onvermoede. Luisteren is ook alles dat jezelf bent parkeren. En de ander helpen om tot zijn verhaal te komen. Echt luisteren is toegewijd aandacht geven en gaat niet over jezelf. Juist niet over jezelf.
Ik voer deze weken erg veel gesprekken met begeleiders: collega’s die dagelijks werken met mensen met een verstandelijke beperking en hun ouders. Dat werk kan je niet alleen. Samen optrekken is pure noodzaak. Dat lukt alleen als je luistert. En daar ook bereid toe bent. Luisteren naar wat cliënten en hun ouders eigenlijk willen. Want woorden zeggen vaak niet wat iemand bedoelt. En luisteren naar wat collega’s in hun contact met jou nodig hebben. Dat gaat heel vaak goed. Luisteren is een krachtige verbinder. Maar net zo vaak gaat het mis. Om allerlei redenen. Maar het meeste omdat iemand het niet eens zijn met hoe een ander werkt of zich gedraagt en dat niet durft te zeggen, bang om het onderspit in de discussie te delven of - vaker nog – bang om de lieve vrede te verstoren en zo de relatie te verpesten. Dan sluipt haast ongemerkt onvrede in een team. Praten mensen niet meer met elkaar maar over elkaar. Voelen zij zich onveilig in elkaars gezelschap. En is werken niet meer leuk. Kortom: luisteren is spannend, want het resultaat is onvoorspelbaar. Maar luisteren is ook heel hard nodig om samenwerken gezond te houden.
Johan luistert als zelflegitimering. Het is nog maar de vraag of hij Willem wel goed begrijpt. Willem, die stoïcijns in zijn dug out aan zijn sigaretje placht te trekken, meewarig de druk langs de zijlijn gebarende collega-coaches observerend. Willem, die altijd meer lijkt te denken dan hij aan zijn omgeving prijsgeeft. Een man van weinig woorden. Niet zoals Johan. Ik denk dat Willem liever luistert.
Artwin Nuhn
Mon, 01 May
Liever luisteren
Vaak staat op maandagavond Johan Derksen bij mij aan. Ik luister graag naar hem. Ook naar andere mensen trouwens voor wie de wereld eigenlijk nooit onzekerheden kent; voor wie twijfel een teken van zwakte is, een trieste karakterfout die je uitsluit van het corps der grote geesten. Wat moet het in hun gezelschap mooi zijn… Het Nederlandse voetbal, zo betoogde Derksen, heeft slechts twee unieke grootheden voortgebracht: Johan Cruijff en Willem van Hanegem. En niet alleen vanwege hun magistrale inzicht, fluwelen techniek en gebrek aan twijfel. Nee, zij bedien(d)en zich ook altijd van uiterst zinnige teksten. “Ik heb dat met vrijwel niemand”, bekende hij. “Maar ik luister graag naar Willem. En ik ben het eigenlijk altijd met hem eens.”
Johan is een komiek. Maar dit was volstrekt gemeend. En eigenlijk onbedoeld veel vermakelijker dan hij zelf ooit met opzet zou kunnen zijn. Luisteren blijkt voor hem vooral een speurtocht naar teksten die de vertrouwde geur van zijn eigen nest ademen. De lekkere lucht van houvast. Een zoektocht naar het eigen gelijk. En dat snap ik. Maar voor mij is luisteren dat op voorhand nooit. Echt luisteren is je eigen luxaflex optrekken, en je openen voor het onvermoede. Luisteren is ook alles dat jezelf bent parkeren. En de ander helpen om tot zijn verhaal te komen. Echt luisteren is toegewijd aandacht geven en gaat niet over jezelf. Juist niet over jezelf.
Ik voer deze weken erg veel gesprekken met begeleiders: collega’s die dagelijks werken met mensen met een verstandelijke beperking en hun ouders. Dat werk kan je niet alleen. Samen optrekken is pure noodzaak. Dat lukt alleen als je luistert. En daar ook bereid toe bent. Luisteren naar wat cliënten en hun ouders eigenlijk willen. Want woorden zeggen vaak niet wat iemand bedoelt. En luisteren naar wat collega’s in hun contact met jou nodig hebben. Dat gaat heel vaak goed. Luisteren is een krachtige verbinder. Maar net zo vaak gaat het mis. Om allerlei redenen. Maar het meeste omdat iemand het niet eens zijn met hoe een ander werkt of zich gedraagt en dat niet durft te zeggen, bang om het onderspit in de discussie te delven of - vaker nog – bang om de lieve vrede te verstoren en zo de relatie te verpesten. Dan sluipt haast ongemerkt onvrede in een team. Praten mensen niet meer met elkaar maar over elkaar. Voelen zij zich onveilig in elkaars gezelschap. En is werken niet meer leuk. Kortom: luisteren is spannend, want het resultaat is onvoorspelbaar. Maar luisteren is ook heel hard nodig om samenwerken gezond te houden.
Johan luistert als zelflegitimering. Het is nog maar de vraag of hij Willem wel goed begrijpt. Willem, die stoïcijns in zijn dug out aan zijn sigaretje placht te trekken, meewarig de druk langs de zijlijn gebarende collega-coaches observerend. Willem, die altijd meer lijkt te denken dan hij aan zijn omgeving prijsgeeft. Een man van weinig woorden. Niet zoals Johan. Ik denk dat Willem liever luistert.
Artwin Nuhn
Mon, 01 May